- Beschikbaarheid: Verkocht
- Model: Judaea Maritima Serapis
De stad Samaria (Hebreeuws: שומרון Sjomron; Oudgrieks: Σαμάρεια Samáreia; Arabisch: السامرة as-Samira) was de residentie van de koningen van het oude koninkrijk Israël (het zogenaamde 10-stammenrijk), gelegen in het huidige Palestina op de Westelijke Jordaanoever. De stad werd ca. 879 v.Chr. op de hoogste heuvel uit de omgeving gesticht door koning Omri en uitgebreid door diens zoon Achab.[1] Bij opgravingen is onder meer diens befaamde ivoren paleis gevonden. Koning Salmanassar V van het Assyrische Rijk belegerde Samaria van 724-722 v.Chr., maar overleed tijdens het beleg (722 v.Chr.). Zijn zoon Sargon II volgde hem op en nam de stad in (720 v.Chr.). Dat luidde de definitieve val van het 10-stammenrijk in, waarna het koninkrijk een provincie van het Assyrische Rijk werd met Samaria als provinciehoofdstad. In later tijd is de stad herbouwd. Herodes de Grote gaf de stad de naam Sebaste, om daarmee keizer Augustus te eren. De ruïnes van Samaria/Sebaste liggen nabij of in de huidige Palestijnse plaats Sebastia in Nablus.
Denominatie:
AE
Conditie:
Zeer fraai
Formaat:
24 mm
Gewicht:
9,03 gram
Periode:
161-180 Na chr.
Muntplaats:
Samaria, Judaea Maritima
Muntsnede:
-.-
Voorzijde:
IMP CAES M AVR ANTONINVS AVG PF, gedrapeerde en gepantserde buste naar rechts. Imperator Caesar Marcus Aurelius Antoninus de gelukkige en vrome Augustus
Achterzijde:
COL PRIMAI FL AVG CAESAREA Buste van Serapis naar rechts. De eerste Flaviaanse Augustijnse kolonie Caesaria
Referentie:
Ros. 33. Kad. 40. Sofaer pl.24,38.
Marcus Aurelius was de laatste van de 5 goede keizers. Hij was een neef van Faustina I. Hadrianus was erg onder de indruk van de jongeman en zorgde ervoor door hij geadopteerd werd door Antoninus Pius. Die arrangeerde een huwelijk tussen Marcus en zijn dochter Faustina II. Toen Pius stierf benoemde Marcus, Lucius Verus als mede-keizer. Marcus Aurelius was een filosofische keizer en probeerde zijn rijk te verlichten. Op zijn veldtochten schreef hij het beroemde werk ‘Meditaties’. Marcus Aurelius benoemde zijn zoon Commodus uiteindelijk tot keizer en maakte hiermee een eind aan het principe van Adoptiefkeizers. Een grote fout, want Commodus was incapabel en riep daarmee onheil af over het rijk en haar toekomst.
